Het verhaal van een coachingsproces waar in mijn ogen alleen maar winnaars uitkomen. Waar het (bege)leiden van verschillende emoties, persoonlijkheden & situaties de nodige creativiteit vergt. Mijn persoonlijk verhaal van intensieve maanden waarvan ik veel meeneem voor de toekomst met veel dankbaarheid.

Zondag 23 juli 2017 rond 17u ergens op een weiland  in Erezée kom ik eindelijk uit mijn tunnel. Een tunnel die elk jaar opnieuw in gegaan wordt richting het Belgisch Kampioenschap mountainbike. Zo’n kampioenschap blijft toch altijd iets speciaal want uiteindelijk gaat het om een trui verdienen die je een heel jaar lang mag dragen. Het zijn er slechts enkelen die de eer mogen hebben om ze te dragen & toch wil het grootste deel van het deelnemersveld een extra inspanning doen de weken ervoor.  De aandacht t.o.v. andere wedstrijden is altijd net iets hoger.

Ook voor mij hebben zo’n kampioenschappen net iets extra, dus ga je ook net wat meer gefocust zijn. Hoe dichter je bij dat weekend komt, hoe nauwer dat de tunnel zich sluit. Vanaf 10 à 14 dagen op voorhand geleverd is de grootste trainingsarbeid geleverd. De laatste 2 weken ga je echt werken op de details maar is het nog meer zaak om evenwicht te vinden tussen rust & arbeid.

Concreet wil dit zeggen dat we een 14 dagen op voorhand 4 dagen na elkaar op het parcours vertoefd hebben om zoveel mogelijk te weten te komen over het parcours, bandendruk, rijlijnen, hoe pakken we de klimmen het beste aan, hoe zitten de afdalingen in elkaar & hoe moet je bv. het gehele rondje aanvatten om te zorgen dat je zo snel mogelijk aan de eindmeet bent.

Verschillende soorten personen, met elk hun eigenheid, vermoeidheid door de trainingsopbouw van de weken er voor vraagt creativiteit. Ik spreek dan niet alleen van het fysieke aspect maar ook in de mentale coaching heb je verschillende uitdagingen die periode. 

De focus behouden & van tijd toch los laten om niet in overdrive te gaan. Elk individu in zijn/haar echte capaciteiten doen geloven &  laten inzien dat ze meer dingen kunnen dan dat ze zelf denken. Want uiteindelijk is succes het resultaat van de manier waarop je denkt & doet!

Onderweg in het proces kom je dan nog een persoonlijk drama tegen van 1 van je renners. Om dan de focus terug op te pikken, dit niet alleen bij jezelf, maar evenzeer bij je andere coachees is niet makkelijk. De stortvloed aan emoties die dan op je afkomen is heavy. Het evenwicht vinden tussen de relativiteit van zo’n kampioenschap & tegelijkertijd die wedstrijd het belangrijkste maken in heel de wereld is een challenge van jewelste.

Niet alleen coach ik renners van het Granville Factory Team maar evenzeer individuen die bij andere teams rijden of onafhankelijk aan wedstrijden doen. Om dan voor hun ook nog eens een uitgekiend plan te vinden die zo goed mogelijk in hun persoonlijke leven passen & waarvan de communicatie wat beperkter is vraagt wel wat creativiteit maar  succesvolle sporters vinden altijd wel een oplossing.

Voor het weekend zelf heb je het perfecte scenario in je hoofd & heb je dit ook doorgenomen met je coachees. Als dan toch niet alles 100% gelopen is zoals je wil is er een moment dat er toch een “f*ck” door je hoofd spookt & een “doeme” uit je mond komt. Omdat je toch graag het beste resultaat voor iedereen wil halen.

Voor mij was het 1 van de leerrijkste processen richting een kampioenschap sinds ik coach. De combinatie van verschillende emoties, de vraag die je jezelf regelmatig stelt zijn we op goeie weg om dan even later echt overtuigd te zijn dat het best mogelijke weg is van dat moment. De bewustwording dat zo’n proces ingaan het liefste is wat je doet geeft je zoveel energie.

De eindresultaten die zichtbaar zijn voor iedereen zijn heel mooi & daar werk je voor. Evenzeer al diegene die niet bij op de foto staan, geen medaille of trui hebben maar aangeven dat het een persoonlijk geslaagde wedstrijd is geven mij een pak energie.

De families & supporters die fier zijn op ‘hun’ renner,  het geloof in elke coachee hun ogen dat het onmogelijk wel eens mogelijk kan zijn, het opvangen van het verdriet, het besef dat dit een belangrijke tussenstap een grootser (internationaal) groeiproces maakt dit allemaal zo mooi om te doen.

Zelf heb ik het gevoel dat ik een belangrijk hoofdstuk in mijn leven afsluit & een grootser verhaal ben begonnen. Niet alleen als (mountainbike)coach maar evenzeer als ondernemer, vader, echtgenoot & vriend. Dat mijn leven waar ik zoveel jaren geleden van droomde steeds meer tot realiteit aan het komen is zo mooi. Dit verhaal is een onderdeel hier van.

De droom is een doel geworden waarvan de realiteit steeds zichtbaarder wordt.

Dit alles van dichtbij dag in dag uit mogen meemaken & mijn gezin die ondanks alles mij dit laat doen. Ik besef maar al te goed dat het niet zo evident is om aandacht te geven aan anderen i.p.v. hun. Daar ben ik zo dankbaar voor!!!

Dank je wel Sid, Kenzo, Egon, Lotte, Stan, Brent, Alexander, Nick, Niels & Lukas. Dank je wel aan al de ouders & partners dat ik jullie vertrouwen heb gekregen richting dit kampioenschap.

Dank je wel Pascal dat je nog steeds mee in dit avontuur stapt.

En Jitse, voor jou hebben we andere uitdagingen in petto voor de toekomst ;-)!

Picture: Kris Malezsewski