Het competitie-mountainbikeseizoen zit er al enkele weken op. Elk jaar opnieuw zeg ik dat het leerrijk was, maar 2017 steekt er toch ver bovenuit. Mijn relaas van een jaar waarin evidente dingen zomaar te grabbel gegooid werden, de belangrijkheid van een wedstrijd relatief bleek en het besef gekomen is dat je hetgeen je echt wil doen gewoon moet doen.  De 3 sleutelmomenten die mij definitief veranderd hebben!

 

1. Een doodgewone donderdag

Die dag was ik aan het werken op locatie en nadat ik mijn GSM  opstartte zag ik het nummer verschijnen van een mama waar ik normaal gezien alleen maar chatberichten van kreeg. Mijn jolige zelf belde haar terug

Ik: “Ge had gebeld”
Zij: “Zit ge?”
Ik: “Nee.”
Zij: “Ga dan NU zitten”.

Ik laat me niet snel commanderen, maar in deze voelde ik onmiddellijk dat ik moest luisteren. Wat zij (Mieke) toen vertelde  sloeg in als een bom. De tranen begonnen te rollen en het eerste half uur wist ik echt niet meer waar ik het had. Jitse, een coachee van mij die nog 17 moest worden, had na een ongeval op training door een onoplettende bestelwagenchauffeur een hard verdict te slikken. Verlamming vanaf het borstbeen  voor de rest van zijn leven. De weken die daarop volgden was een mindf*ck van jewelste.  Je wil helpen waar kan voor de familie, je dagelijkse activiteiten blijven doorgaan, je zit in een proces naar een Belgisch kampioenschap mountainbike en je beseft nogmaals dat alles relatief is. Maar je wil ook niet alles kapot relativeren. Deze stressvolle periode waar je constant hinkt op twee gedachten heeft zijn gevolgen nagelaten enkele weken na het BK. Op een avond, na een behandeling bij mijn kine, kwam alle stress vrij en lag ik 2 dagen ziek in de zetel met een gevoel dat ik in jaren niet meer gehad heb.

Dit ongeval en al de gevolgen ervan hebben me nog meer doen inzien dat je vol voor je dromen moet gaan. Dat je al de oncomfortabele momenten die zorgen dat je je dromen kan verwezenlijken er bij moet nemen, alsook zeer gerichte keuzes moet maken die voor jou belangrijk zijn om je doel te bereiken. Je niet laten leiden door anderen die niet in jouw dromen geloven maar nog meer diegenen koesteren die mee op je pad gaan en je sterker maken op welk front dan ook.

Zo’n ongevallen gebeuren helaas elke dag, maar van zodra het zo dichtbij is, komt het harder binnen. Ik besef dan ook zeer goed dat de familie rond hem dagelijks nog meer te verduren heeft. Daarom heb ik ingezien dat je als je vol voor je dromen wil gaan je verantwoordelijkheden nog harder moet opnemen naar je naasten toe. Voor welke droom je ook gaat, besef dan dat je omgeving hier ook gevolgen van draagt. Dan is doorgaan op de momenten dat je eens geen goesting hebt of dingen niet lopen zoals je wil een verantwoordelijkheid niet alleen voor je droom, jezelf maar nog meer voor de mensen die je ondersteunen. Een inzicht dat bij mij groeide maar het definitieve en heldere besef is in deze periode gekomen. Daarom kan ik me nu nog meer kwaad maken als mensen dit niet inzien en hun eigen dromen en talenten niet gebruiken voor een nog groter doel dan zichzelf.

2. Weekend van 8 & 9 april: UCI Wedstrijd Beringen

Dat weekend stond er de loodzware wedstrijd in Beringen op het programma. Een zwaar parcours, schitterende locatie voor supporters en de trofee die je krijgt als je op het podium staat, zijn factoren voor velen om al eens top te presteren.  Aan deze UCI wedstrijd willen alle mountainbikende XCO Belgen deelnemen. Zo ook de atleten die ik mag trainen. Mede daardoor hadden we (Granville Factory Team) besloten om echt zeer specifiek te werken richting deze wedstrijd. De uren die gespendeerd zijn op het parcours bij trainingen en verkenningen zijn niet op 2 handen (en in sommige gevallen nog 2 voeten erbij) te tellen.  We hadden een zeer duidelijk wedstrijdplan klaar, voor iedereen.  Dat weekend viel alles in zijn plooi. Zoals je op voorhand alleen maar kan (moet) dromen.

Buiten de collectief sterke resultaten, is dit achteraf bekeken een sleutelwedstrijd geweest in mijn coaching naar andere resultaten. Hier heb ik een nieuwe, specifieke aanpak gebruikt. Op voorhand zoveel mogelijk de wedstrijdsituaties trachten te simuleren zowel op fysiek, strategisch en mentaal vlak. Met jongeren dien je dan ook nog eens rekening te houden met de stress die studeren en examens met zich meebrengen  Deze aanpak bleek goed uit te draaien.

Als je iets nieuws wil uitproberen is het toch altijd even koffiedik kijken in het proces of je op goeie weg bent. Het leidde tot resultaten die zeer goed waren op een loodzwaar (wereldbekerwaardig) parcours. Voor mij was het de zekerheid dat deze nieuwe aanpak nog vruchten zou afwerpen in de toekomst. Wat later in het seizoen ook bleek op het Belgisch Kampioenschap (en andere belangrijke momenten voor individuele renners) waarbij wij bijna identiek dezelfde aanpak hanteerden.  Hier en daar wat kleine nuanceverschillen maar de grote lijnen waren dezelfde.

In 2018 ga ik na een jaar afwezigheid van de internationale mountainbikescene terug werken met renners om op de grote internationale ontmoetingen hun beste persoonlijke resultaten te halen. Hetgeen we in 2017 geleerd hebben gaan we nu verder zetten richting de internationale top. Wat ik als een soort levenswerk beschouw zijn de persoonlijke ambities van mountainbikers (en cyclocrossers) te helpen naar de (internationale) top & daar te blijven. 

Je moet in mijn ogen zelf niet gekoerst te hebben op dat niveau, aangezien de sport de laatste 5 jaar enorm veranderd is. Maar je moet de sport op zich wel begrijpen en bereid zijn om te streven naar de top. Dit met alle oncomfortabele gevolgen van dien. In het huidige mountainbikelandschap zijn er zoveel factoren en specialisaties die meespelen om echt absolute top te zijn die meer vragen dan enkel wat trainen op de fiets met principes die al lang gedateerd zijn. Wil je onderscheidend zijn, dan moet je echt dingen doen die angst oproepen om zo je grenzen te kunnen verleggen.

 

3. Week van 5 tot 10 september: WK Mountainbike te Cairns (Australië)

Hier was ik niet aanwezig of had ik geen atleten die ik persoonlijk coachte. Maar als liefhebber van de sport volg je de resultaten en interviews op de voet. Je volgt o.a. ook de Belgen die alweer een mooie kans hadden om te laten zien wat ze in hun mars hebben en zo te zorgen dat ze jonge mountainbikers kunnen laten dromen om ooit zelf topresultaten te halen.

Zo’n groot kampioenschap in een nationale trui rijden en ooit kampioen worden is het hoogst haalbare in je sport. Het gaat dan niet alleen om te mogen deelnemen, maar eenmaal je er bent ook op de best mogelijk manier presteren. Je hebt de kans om  aan de slag te gaan op het hoogst mogelijke platform in je sport. Het enige wat je kan doen is enorm dankbaar zijn om dit te mogen meemaken en dus alles in je voorbereiding dient er op gericht te zijn om elke dag in het proces het beste van jezelf te geven wat je dan kan geven.

 

Zo’n optimale prestatie vraagt maanden werk vooraf, waarbij je elk detail op voorhand dient in rekening te brengen. Zeker zo’n verre trip naar Australië waar je op voorhand weet dat je jetlags dient te verwerken. Als je dan ziet dat een land als Nederland zeer goede resultaten wist neer te zetten in de verschillende categorieën aan de andere kant van de wereld. En waar er bij ons,  buiten één uitzondering, niemand op niveau presteerde met elk hun redenen, dan moeten we serieuze vragen durven stellen.  Waar zitten de verschillen in voorbereiding door bv. Nederland en België? Wat doen ze in andere landen om op zo’n WK elk jaar opnieuw collectief top te zijn? Waarom lukt dit niet bij ons wat bij andere landen wel lukt? Waar zitten de werkpunten in zo’n proces naar optimale prestaties met daarbij horende resultaten? 

Om optimaal te presteren gelden er voor iedereen een  aantal natuurwetmatigheden die je dient te respecteren en te gebruiken met het juiste evenwicht. Niet tegenstaande het feit dat ik weet dat ieder individu streeft naar een zo optimaal mogelijke prestatie tijdens het WK loopt het toch dikwijls mis. 

Je kan niet zo maar meer wat doen. De topsport is zodanig geëvolueerd dat elke stap in je proces goed doordacht moet zijn. Ook hier geldt de natuurwet dat als je je niet aanpast aan verandering je gewoonweg opgegeten wordt. Geloof me als ik zeg dat er in ons land talent genoeg aanwezig is om aan de wereldtop mee te draaien. Als je de ambitie hebt om in je sport mee te draaien aan de top dan kan je niet alleen meer teren op vrijheid/blijheid (want dat is de oorsprong van mountainbike) maar moet je vernieuwende dingen willen doen, jezelf regelmatig in vraag durven stellen om te kunnen groeien als mens. Als die bereidheid er niet is dan loop je constant achter de feiten aan.

Daarom heb ik beslist om nog meer mijn ideeën en visies over hoe onze sport moet evolueren in daden om te zetten. Want onze sport verdient het. Alleen als wij van binnenuit in onze sport zelf zorgen voor meer professionaliteit dan pas gaat de buitenwereld onze sport (h)erkennen. Samen moeten we zorgen dat we mountainbike(top)sport naar omhoog tillen op wereldniveau!